تعیین مناسب ترین الگوی توزیع تنش (به روش اجزا محدود) در روش های ثابت نمودن با پیچ قابل جذب پس از جراحی ساژیتال دو طرفه راموس

زمینه و هدف: امروزه به دلیل عوارض ناشی از ثابت نمودن (fixation) بوسیله پیچ و پلاک های تیتانیومی در جراحی bssro (bilateral sagittal split ramus osteotomy) استفاده از پلیمرهای قابل جذب به عنوان جایگزینی مناسب مطرح شده است. از آنجایی که تحقیقاتی که تا کنون انجام شده در این زمینه کافی نیست، انجام این مطالعه به روش (finite element analysis) fea مفید بنظر می رسد.   روش بررسی: این مطالعه به روش تجربی برروی مدل بازسازی شده از فک پایین انسان در محیط نرم افزار catia و ansys انجام شد. خط استئوتومی در جراحی bssro بر روی مدل ساخته شده اعمال گردید. سپس بارگذاری هم جهت با نیروی اکلوژن و تحت نیرو های 75 نیوتن، 135 نیوتن و 600 نیوتن صورت گرفت. الگوی توزیع تنش در ثابت نمودن توسط یک پیچ قابل جذب، دو پیچ قابل جذب به صورت عمودی، دو پیچ قابل جذب به صورت افقی، سه پیچ قابل جذب به روش l و سه پیچ قابل جذب به روش backward l معکوس توسط نرم افزار ansys مورد مقایسه و آنالیز غیر خطی مکانیکی قرارگرفت.   یافته ها: در بین روش های مدل سازی شده، روش سه پیچ قابل جذب به فرم l ، حداکثر استحکام اولیه را دارا می باشد. اما از آنجاییکه وارد کردن حداقل تروما و هزینه به بیمار از اهداف جراحی bssro است روش دو پیچ عمودی می تواند ضمن تأمین استحکام کافی، تروما و هزینه کمتری را هم به بیمار وارد سازد. روش یک پیچ قابل جذب در n 600 یعنی حداکثر اکلوژن فرد سالم نمی تواند استحکام مورد نیاز را فراهم سازد.   نتیجه گیری: پیچ های قابل جذب با ترکیب پلیمری پلی گلایکولیک اسید و l/d پلی لاکتید می توانند استحکام و ثبات اولیه قابل قبولی را در جراحی bssro تأمین نمایند.